Szkoła Główna Handlowa w Warszawie jest jedną z najstarszych i najbardziej popularnych uczelni w Polsce. Kandydaci na studentów tej zacnej uczelni co roku licznie składają podania o przyjęcie na wymarzone kierunki kształcenia. A dostać się na SGH nie jest łatwo. Czym przyciąga tylu młodych ludzi ta uczelnia?
Początki SGH sięgają roku 1906, gdy w zaborze rosyjskim nastąpiła umiarkowana liberalizacja życia społecznego. Powstały wówczas Prywatne Kursy Handlowe Męskie stworzone przez Augusta Zielińskiego, które po śmierci jego twórcy zostały nazwane Wyższymi Kursami Handlowymi im. Augusta Zielińskiego. Ponieważ kursy te miały charakter szkoły ekonomicznej, w 1915 roku zmieniono nazwę na Wyższą Szkołę Handlową (WSH).
Odzyskanie niepodległości przez Polskę pozwoliło WSH na przyznanie osobowości prawnej oraz praw przysługującym szkołom akademickim. Powołano Senat Uczelni, który stał się właścicielem szkoły, a rektorem został Bolesław Miklaszewski. Pozwoliło to na skompletowanie kadry nauczającej oraz stworzenie nowoczesnych programów nauczania, wzorem szkół zachodnich. Okres międzywojenny to czas intensywnej rozbudowy kampusu uczelnianego. Powstały m.in. pawilon doświadczalny, pawilon biblioteczny oraz jeden blok mieszkalny. Wartość wzniesionych budowli doceniono wpisując je do rejestru zabytków województwa mazowieckiego w 2008 roku.
Od 1933 roku WSH przemianowano na Szkołę Główną Handlową (SGH), co miało podkreślić jej dominującą pozycję w polskim szkolnictwie ekonomicznym. Uczelnia miała prawo do nadawania stopnia magistra, doktora i doktora habilitowanego nauk ekonomicznych. Wśród kadry nauczającej należy wymienić m.in. Jana Lewińskiego, Feliksa Młynarskiego, Stanisława Wojciechowskiego czy Ludwika Krzywickiego, którzy brali także czynny udział w życiu politycznym kraju.
Druga wojna światowa zmusiła SGH do przemianowania się na Miejską Szkołę Handlową, będącą średnią szkołą zawodową. Jednak poziom nauczania pozostał akademicki, a studenci i kadra czynnie uczestniczyli w działaniach państwa podziemnego, a także wzięli udział w powstaniu warszawskim.
Duże zmiany nastąpiły po zakończeniu wojny. Rok 1949 przyniósł szkole upaństwowienie i nakaz dostosowania programu nauczania i badawczego do potrzeb gospodarki centralnie sterowanej. Szkoła zmieniła także nazwę na Szkołę Główną Planowania i Statystyki (SGPiS). Ponieważ wojna silnie odcisnęła się na kadrze naukowej, uzupełniono ją wprowadzając w szeregi nauczycieli osoby o silnym zabarwieniu marksistowskim. Zabieg ten pozwolił na lepsze kreowanie procesu nauczania oraz branżowego kształcenia zgodnego z duchem powszechnie panującej ideologii.